می‌توان دل به آواز بهار داد جدال امید و ناامیدی دکتر عارف عالی‌نسب سالی که گذشت سال بلوا بود؛ سال تلخکامی‌ها. سالی که رفت؛ ولی ماند با هزاران یادگاری از خوشی‌ها و حسرت‌ها. پرتره 1401 پر از اتفاقات و ناملایمتی‌هایی بود که سایه آن یحتمل بر سر آینده و بهار سنگینی خواهد کرد. این جدال امید و ناامیدی خواهد بود؛ در همهمه شمایل پس و پیش و میانه سبز نارس فروردین جامعه‌ای که در آن، چراغ امید همچنان روشن است. افق پیش‌روی ما با تامل بر شرایط فعلی جامعه‌مان در سالی که گذشت چگونه خواهد بود؟ این پرسشی عمومی در آستانه سال نوست.  متاسفانه بنا به رسم یک سنت نادرست، کمتر پیش آمده که به جای سخن سلبی، ایجابی نیز سخن بگوییم. در آستانه سال نو که همیشه سایه اقتصاد بر سر دیگر بحران‌ها و مشکلاتی که داریم و داشته‌ایم، سایه می‌افکند. سه معضل تورم، فقر شدید و کسری بودجه در همین روزهای پایانی سال 1401 وخامتِ عینی، بخشی از مشکلاتی بود که بار سنگین آن بر دوش قشر آسیب‌پذیر قرار گرفت. این بر بحران گلایه مندی مردم دامن می‌زند و متاسفانه دولت نشان داده که در کنترل لجام اسب سرکش اقتصاد، توان و درایت لازم را ندارد. مجلس هم با مصوبه‌های بی سر و ته بیشتر آب در آسیاب ناتوانی دولت ریخته و در این میانه کمر مردم است که زیر بار فشارها خمیده و خمیده‌تر شده است. بحران نظام مالی ابرچالشی هست که به نظر نمی‌رسد دولت و مجلس بتوانند، تغییری در وخامت وضع آن به عمل بیاورند. تجویز نسخه راهبردی کمترین انتظار ماست و این حداقلی‌ترین هم متاسفانه جامعه عمل نمی‌پوشد. پیش‌تر وفور منابع نفتی پوششی بود برای به چشم نیامدن ناکارایی‌ها؛ اما حالا که شیر فلکه نفت و گاز، پرفشار و پرپول نمی‌چرخد؛ دمل ضعف‌ها سربرآورده و چوب پنهان کاری‌های گذشته، حالا بر مردم نواخته می‌شود و فاصله‌گیری از توسعه همه‌جانبه و رفاهیت عامه با این راهبردها قابل ترمیم نشان نمی‌دهد. ترافیک مشکلات پیش روی مردم چنان درهم تنیده و قفل است که صدا به صدا نمی‌رسد. مسئله تنظیم اقتصادی با ترکیب فعلی؛ چه دولت در مقام مجری و چه مجلس در مقام استراتژیست، حل شدنی نشان نمی‌دهد. نیازمند بازنگری در استراتژی ها هستیم و شاید بهار خوش‌ترین بهانه باشد. خانه‌تکانی برای بهار و احسن الحال یک ضرورت است. حالا می‌توان دل به آواز بهار داد...